Το Hate speech είναι απλώς το αποτέλεσμα. Η αιτία;
Hate speech, hate culture ή κουλτούρα του μίσους: Είναι αυτό που βλέπεις άσχημα σχόλια είτε σε αξιολογήσεις είτε στα σχόλια μιας ανάρτησης της κολλητής σου, του συναδέλφου, του συμμαθητή ή ενός φίλου. Γιατί όμως έχουμε ανάγκη να μισούμε;
Hate speech: Τρέφεται από την κουλτούρα του ανταγωνισμού
Το hate speech τονώνεται από την εποχή που ζούμε. Η απάντηση στο ‘γιατί μισούμε’ βρίσκεται στο υπόβαθρό μας, υποστηρίζει η Silvia Dutchevici, LCSW, Πρόεδρος και Ιδρύτρια του Critical Therapy Center. Το οικογενειακό ιστορικό μας, το πολιτισμικό μας πλαίσιο και οι ιστορικές αναφορές μας ορίζουν το γιατί και ποιον μισούμε, εξηγεί. «Ζούμε σε μια εμπόλεμη κουλτούρα, όπου η βία προωθείται και ο ανταγωνισμός είναι τρόπος ζωής. Φοβόμαστε να συνδεθούμε, γιατί απαιτεί να «εκθέσουμε» τους εαυτούς μας», εξηγεί η Silvia Dutchevici.
«Διδασκόμαστε να μισούμε τον εχθρό- δηλαδή οποιονδήποτε διαφορετικό από εμάς. Αυτή η νοοτροπία δεν αφήνει χώρο σε ευαισθησίες ή στην ενσυναίσθηση. Δεν επιτρέπει να διερευνήσουμε τα αίτια του μίσους μέσα από τον διάλογο και την κατανόηση. Στη σύγχονη κοινωνία ένας άνθρωπος είναι πιο πρόθυμος να πολεμήσει παρά να λύσει μια αντιπαράθεση. Η ειρήνη δεν είναι επιλογή», προσθέτει.
Κορνήλιος Καστοριάδης: Τι κρύβει το μίσος προς τους άλλους;
Το hate speech είναι το αποτέλεσμα, όχι η αιτία. Η αιτία είναι το μίσος προς τον εαυτό. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης εντόπισε την πηγή του μίσους λέγοντας: «Θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας».
Αυτό καλλιεργείται από μικρή ηλικία και από αυτό μπορεί να μας γλιτώσει ένας γονιός, που έχει κατανοήσει το πρόβλημα. Ένας γονιός, που παρότι και ο ίδιος ατελής, αναγνωρίζει ως πρόβλημα την μη αποδοχή του άλλου και λειτουργεί διττά: Από τη μια εκπαιδεύει το παιδί να εντοπίζει τα δικά του ελαττώματα, από την άλλη του μαθαίνει για το διαφορετικό. Κάνοντας αυτό δε θα υπάρχει μίσος, ώστε να βρει διέξοδο και το hate speech.
Ζούμε σε μια κουλτούρα που αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα μεν, αλλά…
Η Αγγέλα Μούγερ, συστημική θεραπεύτρια και εκπαιδευτική ψυχολόγος, μας δίνει μέσω μιας παραστατικής προσωπικής εμπειρίας, ότι η ανεκτικότητά μας στο διαφορετικό είναι μάλλον επιλεκτική.
Τα παιδιά πριν χρόνια:
“Έχω ένα σημάδι στο χέρι μου. Παλιότερα τα παιδιά στα σχολεία, που εργαζόμουν ως σύμβουλος, με ρωτούσαν μία φορά τι είναι αυτό. Με ρωτούσαν ίσως δεύτερη ή τρίτη. Έλεγα, ότι είναι το τυχερό μου χέρι. Χαριεντιζόμουν λέγοντας, ότι χάρη σε αυτό οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με χάσουν, γιατί ξεχώριζα και όλα τελείωναν εκεί”.
Τα παιδιά σήμερα:
Σήμερα τα παιδιά, τι λένε; “Να το φτιάξεις. Να πας στο γιατρό και να το φτιάξεις. Μην ανησυχείς, όλα γίνονται”. Η ίδια εξηγεί “Μα δεν έχει κάτι το χέρι μου. Είναι εντάξει και απόλυτα λειτουργικό. Το θέμα είναι, ότι δεν αντέχουν τα παιδιά να βλέπουν το διαφορετικό. Όχι μόνο στους άλλους. Η έλλειψη ανοχής στους άλλους είναι η αδυναμία να αποδεχτούμε τα δικά μας ελατώμματα”, εξηγεί η κυρία Μούγερ.
“Ζούμε σε μια κουλτούρα, που επιβάλει ένα μονομπλοκ για εικόνα, στο οποίο όλοι, έτσι ή αλλιώς πρέπει να χωρέσουμε. Γι’ αυτό τώρα περισσότερο από άλλες φορές θα δείτε, ότι τα παιδιά στην εφηβεία μοιάζουν μεταξύ τους. Είναι μεν σύνηθες για την εφηβεία, αλλά όχι σε αυτόν τον βαθμό. Όλοι παιδιά και ενήλικες φοράμε τα ίδια. Έχουμε εμμονή να αλλάζουμε την εικόνα και αυτό επεκτείνεται σε όλες τις ηλικίες.
Θέλετε να εξαλείψετε την κυολτούρα του μίσους; Δουλέψτε τη διαφορετικότητα!
Η κυρία Μούγερ εξηγεί, ότι “Οι γονείς θα πρέπει να δουλεύουν στα παιδιά τη διαφορετικότητα. Δεν είναι ανάγκη να φτιάχνουμε τα πάντα, αλλά να αποδεχόμαστε κάποια πράγματα πάνω μας. Ακόμη και αν η μύτη μας δεν είναι γαλλική μπορούμε να εξακολουθήσουμε να περνάμε όμορφα. Από τον εαυτό μας ξεκινούν όλα”.
Άλλωστε έχοντας τα σωστά κριτήρια κι έναν καλά δομημένο χαρακτήρα, μπορούμε να κάνουμε αμερόληπτες αξιολογήσεις.
Πηγή φωτογραφίας άρθρου:
Image by peoplereactions on Freepik