Hate culture: Ποιος ξεκίνησε πρώτος;
«Ψόφα», «είσαι χοντρ@», «είσαι άσχημ@», «δεν ξέρεις τι λες» ή με άλλα λόγια hate culture, κουλτούρα του μίσους –για τους πιο μεγάλους. Ναι, όντως από τα παιδιά και τους εφήβους τη μάθαμε, αλλά ποιος τη γέννησε; Οι γονείς είναι η εύκολη απάντηση και η αδυναμία μας να δεχτούμε το διαφορετικό, η σύντομη.
Κάποιος άλλος το είπε καλύτερα: «Οι άνθρωποι σπάνια αντιμετωπίζουν το διαφορετικό, ως αυτό που είναι: απλώς διαφορετικό. Ούτε ανώτερο ούτε κατώτερο είναι από τους ίδιους». Αυτό έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για το μίσος ως ρίζα της εχθρικότητας.
Το ίδιο συμβαίνει και σε οποιαδήποτε άλλη έκφανση της ζωής μας. Δείτε έναν διάλογο μεταξύ ενηλίκων. Σε μια τυχαία συζήτηση οι συνάδελφοι έρχονται σε αντιπαράθεση, γιατί δεν αναγνωρίζουν το διαφορετικό σημείο, από το οποίο ξεκινά την κουβέντα του καθένας. Αυτό είναι οι αρχές του. Αυτοί οι ίδιοι συνάδελφοι μεγαλώνουν και παιδιά, τα οποία τους ακούν και μιμούνται.
Κάπως έτσι φτάνουμε και στη hate culture του σήμερα, που βρίσκει διάφορες οδούς εκδήλωσης: τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις επιθέσεις εφήβων ή προεφήβων σε συνομιλήκους τους ως επίδειξη δύναμης ή για κλοπή κινητών, χρημάτων ή οτιδήποτε άλλο, την οπαδική βία.
Τα παιδιά οδήγησαν τους γονείς ή οι γονείς τα παιδιά στη hate culture;
Το ερώτημα αυτό θα μπορούσε να μοιάζει με το περιβόητο «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;». Οι γονείς υπήρξαν κάποτε παιδιά, που κάποιοι δεν παιδαγώγησαν σωστά. Σαν να ήταν μια χαρά ο τρόπος, που μεγάλωσαν, μεταδίδουν τις λάθος αξίες στα παιδιά τους και αυτό συνεχίζεται.
Επομένως θα ήταν πιο δίκαιο να πούμε, ότι από τους γονείς ξεκινά η hate culture και τα παιδιά τη συνεχίζουν.
Μισώ επειδή απέτυχα!
Τώρα το τι είναι πραγαμτική επιτυχία και τι αποτυχία, και με τίνος τα κριτήρια αυτή ορίζεται, είναι άλλη ιστορία. Ας δούμε όμως, πως τα προσωπικά κατορθώματα ή η απουσία τους, επηρεάζουν την «ανάγκη» μας για μίσος.
Όλοι όσοι διαχέουν το μίσος συνήθως εμφορούνται από ακραίες πεποιθήσεις ή είναι άνθρωποι απογοητευμένοι, από το πώς εξελίχθηκε η ζωή τους. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε βαθιά ριζωμένο κόμπλεξ κατωτερότητας και ματαίωση-που ίσως και ίδιοι δεν συνειδητοποιούν. Πρέπει να υπάρχει κάτι να κατηγορήσουν, ένας αποδιοπομπαίος τράγος, το αντικείμενο μίσους τους, το θύμα της hate culture.
Σε μια προσπάθεια να σώσουν, ότι απομένει από την αξιοπρέπειά τους, κρέμονται, πιστεύουν κι εξαρτώνται από κάποιον, που τα «κατάφερε». Κάποιον που χειροπιαστά είναι πετυχημένος, όπως ένα πολιτικό κόμα ή μια διάσημη οργάνωση ή κάποιος influencer. Αισθάνονται τότε, ότι αποτελώντας μέρος του οργανισμού/ κόμματος ή ακόλουθος του influencer, παίρνουν λίγη από τη δόξα και το κύρος, που δεν κατάφεραν να αποκτήσουν οι ίδιοι.
Το παράδειγμα του μίσους στην Αμερική
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, οι πιο φανατικοί υποστηρικτές των πολιτικών κομμάτων, παντού στον κόσμο, είναι όσοι σε προσωπικό επίπεδο, δεν είναι ευχαριστημένοι τη ζωή τους. Συνήθως μάλιστα έχουν τον υπερεθνικισμό ευαγγέλιό τους. Δεν είναι τυχαίο, που η πρώτη νίκη του Donald Trump στις Προεδρικές εκλογές στηρίχθηκε σε λευκούς Αμερικανούς χαμηλού εισοδήματος, χωρίς πτυχίο κολεγίου. Ενδιαφέρουσα ανάλυση γι’ αυτό έχουν οι New York Times σε άρθρο τους.
Ο Trump επιτέθηκε με μένος κατά Μουσουλμάνων και μεταναστών χωρίς έγγραφα. Έτσι «ευλόγησε» στους κρυφούς φόβους των παραπάνω Αμερικανών. Ποιοι ήταν αυτοί; Ότι ομολογώντας τη δυσαρέσκειά τους για τους μετανάστες πχ, δε θα ήταν όσο φιλελεύθεροι ταιριάζει στην ίδια τη θεμελιώδη νοοτροπία της Αμερικής.
Ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ ομολόγησε κατάφωρα, ότι οι ίδιοι ήθελαν να πουν και δεν το έκαναν, αιχμαλωτίζοντας την καρδιά και την ψήφο τους. Ότι ακριβώς δηλαδή, αναφέρουμε και στην αρχή για αποδοχή του διαφορετικού.
Επίλογος για την hate culture ανάλογα με το ποιος διαβάζει
Αν διαβάζουν το κείμενο νέα παιδιά (από εφήβους έως όσο πάει)
Λοιπόν, αυτό είναι ένα επικίνδυνο άρθρο αν το διαβάζουν έφηβοι. Γιατί σε έναν κόσμο μίσους, φέρουν και οι γονείς ευθύνη για την εξέλιξή του. Πριν προλάβετε να τους κατηγορήσετε, ότι δεν είναι χαρούμενοι με τη ζωή τους- που είναι πιθανό- να σας πούμε, ότι υπάρχουν κι άλλες ρίζες για την hate culture, που θα αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο.
Αν διαβάζουν το κείμενο γονείς
Εν μέσω hate culture αισθάνεστε, ότι πρέπει να «σκληραγωγήσετε» το παιδί από τους «κακούς». Ερώτηση, αν σας πει ένας συνάδελφος «τεμπέλη» και ξέρετε, το πιστεύετε μέχρι το μεδούλι, ότι δεν είστε. Το ξέρει το αφεντικό σας, το ξέρουν οι πελάτες σας. Θα σας πειράξει; Όχι. Θα συνεχίσετε αδιάφορα τη μέρα σας.
Έτσι πρέπει να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Με την αίσθηση ότι αφού, δεν είσαι αυτό που σου λέει ο άλλος, δεν πρέπει να σε νοιάζει, τι λέει. Συνέχισε τη μέρα σου. Εκπαιδεύοντας το παιδί να μην πτοείται και από το προσωπικό σας παράδειγμα, θα το σφυρηλατήσετε στις αντιξοότητες.
Στην επόμενη ανάρτηση για την hate culture, εκτός από το που πηγάζει θα έχουμε και συμβουλές για γονείς.
Επίλογος για όλους
Την επόμενη φορά που θα αξιολογήσετε κάποιον, εξετάστε αν αυτή η κακία, που σας βγαίνει, είναι αντικειμενική ή μιλά η δυσκολία σας να αποδεχθείτε τη διαφορετικότητα;
Κι αν νιώθετε έτοιμοι να εξασκήσετε την από νέο πρίσμα οπτική σας, γράψτε αξιολογήσεις. Διαφορετικά διαβάστε όλες τις αξιολογήσεις μας για να πάρετε μια ιδέα.
Πηγή φωτογραφίας άρθρου: Designed by Freepik